در هـوایــت بـــی قــرارم روز و شــب سـر ز پـایـت بـر نــدارم روز و شــب
روز و شب را همچو خود مجنون کنـم روز و شب را کــی گذارم روز و شـب
جان و دل از عاشقـان می خواسـتـنـد جان و دل را می سـپارم روز و شـب
تـا نـیـابـم آنـچـه در مـغـز مـن اســت یـک زمـانـی سـر نـخـارم روز و شـب
تـا کـه عـشـقـت مـطـربـی آغـاز کــرد گـاه چـنـگـم گـاه تـــارم روز و شــب
ای مـهـار عــاشــقــان در دســـت تــو در مـیـان ایــن قـــطـارم روز و شــب
می کـشـم مـسـتـانه بـارت بـی خـبـر همـشو اشـتـر زیـر بـارم روز و شـب
تــا بــنــگــشــایــم بــقـنــدت روزه ای تــا قــیــامـــت روزه دارم روز و شـب
چـون ز خـوان فـضـل روزه بـشــکــنــم عـیـد باشـــد روزگــارم روز و شــب
جــان روز و جـان شــب ای جــان تــو انــتــظــارم انــتــظــارم روز و شــب
زان شبی که وعـده کـردی روز وصـل روز و شب را می شمارم روز و شب
بس که کشت مهر جانم تشنه است ز ابــر دیــده اشــک بـارم روز و شـب
:: موضوعات مرتبط:
شعر فارسی،
،